Zit jij er over na te denken om de Huayni Potosi in Bolivia van 6088 meter te beklimmen? Ik heb maar één advies: DOE HET!
Met pijn en teleurstelling keer ik terug bij de hut in High Camp. Ik keek op naar de berg waarvan ik de dag ervoor nog dacht dat ik de top zou halen. Als ik dat toch eens had geweten..
Ik zit in een hostel in La Paz, liggend op 3600 meter en hiermee de ‘hoogste hoofdstad ter wereld’. Ik heb nog wat contact met vrienden die ik een paar weken eerder had ontmoet. Zij zijn zojuist terug aangekomen in La Paz na een drie-daagse trekking naar de monsterlijke berg Huayni Potosi.
Ik begin te googlen en de eerste ervaringen die ik lees over de beklimming schrikken me af. ‘NOOIT NOOIT NOOIT MEER’ of ‘Als ik dit had geweten, was ik nooit gegaan..’. Die middag boek ik mijn avontuur naar Huayni Potosi. De volgende ochtend zullen we vroeg vertrekken.
Huayni Potosi – Dag 1
De volgende dag komen we na een paar uur rijden aan in het basiskamp. Het basiskamp ligt op 4.700 meter. Doordat we zo snel zijn gaan stijgen, wennen we hier even aan de hoogte en de kou. Deze hut staat volgeschreven met succes- en faalervaringen van eerdere waaghalzen.
Oefenen met stijgijzers
De rest van de middag oefenen we met het gebruik van stijgijzers en raast de adrenaline door me heen. Ik begin langzaamaan af te tellen naar dat moment op de top. Na een aantal uren geoefend te hebben, keren we terug naar het High Camp. Hier zullen we nog een nacht verblijven.
Het plan voor de dag erna wordt door gesproken. En na een warme maaltijd kruipen we vroeger onder de wol. De volgende nacht zullen we aan het klimmen zijn.
Huayni Potosi – Dag 2
Op de tweede dag staat er een korte, maar pittige klim naar het hoogte kamp, liggend op 5.100 meter. Daarnaast draag je ook al je sneeuw- en ijsuitrusting mee in je rugzak voor de volgende dag. Het begon als een bewolkte dag. Daarom loop ik kort na vertrek samen met mijn gids in een hevige wind- en regenstorm.
Ook tijdens deze wandeling merk ik hoe zwaar mijn ademhaling is. Eerlijk, tijdens de tocht hierheen heb ik niet veel kunnen genieten. Je korte pauzes benut je om je adem onder controle te krijgen en voldoende water binnen te krijgen. Na 3,5 uur bereiken we het hoogste kamp.
Maar wat een uitzicht! Op de berg reikte de besneeuwde bergwand als vingers naar een reeks toppen die glinsterden van een ijzige laag. Hoe zou het er vanaf de top uit zien?
In de avond zullen we om 01.00 uur ‘s nachts beginnen met wandelen. We proberen dus nog wat uren slaap te pakken. Deze vroege start heeft te maken met het gevaar van het smelten van de gletsjer in de vroege ochtend als de zon begin te schijnen.
Huayni Potosi – Dag 3
Om 00.00 uur stap ik na wellicht 0 minuten slapen uit mijn bed om mijn materialen aan te doen. Voldoende laagjes en alle ijs- en sneeuwuitrustig blijft voor het eerste deel nog even in de rugzak. Met alles wat staat klaar, plus een kleine maaltijd, vertrek ik samen met mijn gids.
Na een korte opwarming moet alle ijs- en sneeuwuitrusting aan. Stijgijzers aan, ijsbijl in de hand en verzekerd aan de gids gaan we weer op pad. Vanaf hier begon het, het gevecht tegen mezelf en niettemin de hoogtemeters.
Iedere stap voelde als lood maar ik denk dat ik vooral mentaal aan het afzien was. Ik merkte dat ik moeite had met mijn ademhaling. Daarnaast moest ik natuurlijk vaker stoppen dan dat de gids moest of deed.
Mentale strijd
De gids bleef maar lopen en telkens was ik het die aangaf dat ik een pauze wilde. Logisch natuurlijk, want hij loopt dit zo’n 2 keer per week en is gewend aan de hoogte. Maar het zorgde ervoor dat ik iedere keer een mentale klap kreeg, als ik die worden uitsprak: “Can we stop for a bit?” Waarom kon ik niet verder? Waarom moest ik iedere keer stoppen? Ik genoot niet van het lopen met de stijgijzers, terwijl dit iets was wat ik onwijs tof vond om te doen.
Ook genoot ik totaal niet van de route; ik was simpelweg TE moe. Ik was alleen maar aan het aftellen naar de volgende middag. Dan zou ik namelijk terug zijn op basiskamp en de top gehaald hebben. Maar de twijfel of ik de top van de Huayni Potosi ging halen, kwam ook steeds meer in mijn hoofd..
Als een polonaise loop je samen met andere avonturiers en gidsen de berg op. Je wordt ingehaald door anderen, en ook anderen haal je weer in. De een heeft duidelijk meer moeite met de hoogte dan anderen. Na de 5.700 meter te hebben bereikt, start hier het verticale klimmen. Ik baal van mezelf dat ik zo vaak moet stoppen. En dat ik niet meer aan het genieten ben van deze fantastische ervaring.
Verticale ijsmuur
Mijn energie is laag en het feit dat mijn gids blijft zeggen dat we moeten opschieten werkt niet mee. Voor mijn gevoel trekt mijn gids me deze verticale ijs muur op. Mijn contributie aan deze klim is vooral dat ik ervoor zorg dat ik mijn hoofd niet tegen het ijs aan knalt.
We nemen een korte pauze om bij te komen van de verticale klim. Tijdens deze korte pauze neem ik na ruim 24 uur mijn eerste foto van het gebied rondom Huayni Potosi. En tevens ook mijn laatste. Ik heb er simpelweg de energie niet voor.
We lopen door en ik kreeg steeds meer last van mijn ademhaling. Mijn gids blijft me continue vragen hoe het met de hoofdpijn is. Gelukkig heb ik hier geen last van maar voor de rest voel ik me als een vaatdoek.
Er moet ook rekening worden gehouden met de zonsopgang en het smelten van het ijs. Het feit dat er dus haast achter zit en ik me slechter en slechter ga voelen, zorgt voor het besluit dat mijn gids en ik gaan omdraaien. Ik kan niet meer. Op 5.905 meter moet ik omdraaien. Ik ga de top niet bereiken en dat doet pijn. En bovenal, voor mijn gevoel heb ik er niet van kunnen genieten zoals ik had gewild.
Na mijn terugkeer in La Paz en wat uren rust, realiseer ik me wat ik heb gedaan. Ik ben op het hoogste punt ooit geweest (5.905 meter boven zeeniveau), heb geklommen met stijgijzers en ijsbijlen. Dat moment dat ik trots ben over deze wandeling is pas een aantal jaren later gekomen. Maar een tweede ronde naar Huayni Potosi sluit ik nooit uit..
Wellicht goed om te weten als je Huayni Potosi gaat beklimmen:
# Bij het boeken van deze tocht heb je twee opties. De ene is 2 dagen/1 nacht en de andere 3 dagen/2 nachten. Het verschil is dat je bij de langere optie een extra dag krijgt. Op deze dag leer je om met de stijgijzers en ijsbijlen te klimmen. Het geeft je hierbij ook de mogelijkheid een dag extra aan de hoogte te wennen.
# Vanaf de tweede hut is het lopen op sneeuw en ijs. Je hebt altijd je ijsbijl bij je om je tegen te houden indien je zou vallen. Daarnaast zit je ook gezekerd aan je gids en eventueel één andere hiker.
# Tip: neem voldoende eten mee. Je krijgt drie maaltijden per dag, maar ik vond dit niet voldoende. Op deze hoogtes vind ik het fijn dat ik altijd iets kan eten. Daarmee bedoel ik: op het moment dat ik me goed voelde. Door de hoogtemeters is dat namelijk niet zo vanzelfsprekend. Neem voldoende energierepen en fruit mee.
# Ondanks de negatieve lading die deze blog misschien heeft, kan ik je maar een advies geven: DOE HET. Geniet van de wandeling, de vette ervaring met het klimmen met de ijsbijlen en de immense hoogte waar je bent. Maar geniet ook van het klagen, de mentale en fysieke strijd met jezelf. Want zoals mijn gids na afloop tegen mij zei: “You could’ve just been sipping cocktails at the beach, but you choose the adventure”.
Kun jij niet wachten om Huayni Potosi te beklimmen? SNP Natuurreizen biedt prachtige natuurreizen aan in Bolivia. Toch liever zelf backpacken in Zuid-Amerika? Lees dan deze backpackgids.
Weet jij niet wat je mee moet nemen als je gaat hiken? Wij schreven al eerder een blog met een paklijst voor je hike vakantie!
Meer blogs lezen?
- Met de fiets door de Belgische Ardennen; klimmen, genieten en doorzetten
- Nong Khiaw – De mooiste parel in het noorden van Laos
- Alles wat je moet weten voordat je gaat reizen door Ethiopië
- Fietsen bij het meer van Annecy in Frankrijk: alles wat jij wil weten
- Alle prangende vragen én antwoorden over reizen door China
0 reacties